Çocukluğum Şile'de geçti. Şimdilerde 50 dakikada gidilen yol ben minikken 2 saat sürerdi. Ya İstanbul'a gitmek çileydi ya da Şile'ye dönmek. Ben böyle büyüdüm. Hep 2 evim oldu, 2 arkadaş grubum, sabahları ekmek almaya gittiğim 2 bakkal amcam...
Hiçbir denizi sevemedim Şile'nin ki kadar...
Şimdi düşünüyorum da kaç yıl oldu Şile'de denize girmeyeli? En çok sevdiğimi kaçırmışım işte yıllar geçmiş...
Evimizle deniz arasında sadece kumsal vardı, ama yine de denize kavuşmak zordu çünkü kum sıcaktı :)
Her yaşın derdi başka işte.
Annemin benim için aldığı mayolar olaydı. Fosforlu sarı, fuşya hatta kıpkırmızı... Bir sorun olduğunu küçükken de hatırlıyordum çünkü o kadar parlaktım ki insanların gözünü alıyordum. Sonra öğrendim ki ben arkadaşlarımla denize gittiğimde evden beni rahatça seçsinler, görebilsinler diye önlemmiş :)
Bu gece Little Miss Sunshine gecesiydi, bu filmi çok seviyorum. Bazen kaybetmenin bile çok anlamlı olabileceğini ailecek sahnede dans ederek ne güzel gösteriyorlar. Olive benim kahramanlarımdan... Hatta Olive'ın gözlüğünün aynısını aldım, herkes nine gözlüğü dese de ben her seferinde Olive ile aramızda! diyorum...
Hayat hayallerini doldurduğun bir minibüs ve sanırım önemli olan bu hayallerine ulaşmak için yanına kimleri aldığın...
Filmin en dikkat çekici kısmı minicik kızların makyajla nasıl o hale geldikleri. Resmen sinir bozucular, küreğin tersi ile ağızlarına çakma isteği yaratıyorlar. Bu da demek oluyor ki minik kızlar çok güzel büyümüş de küçülmüş rolü yapıyorlar zira öyle olamazlar :)
Bu filmin derin etkisinin bir başka sebebi de dede özlemi. Olive'ın dedesi gibi benim de dedelerimden biri hayatta olsaydı da ben de böyle güzel anılar biriktirebilseydim, onları hatırlasaydım...En azından bir kez maça gidebilseydik...
Bu filmin en güzel cümlesini dedesi Olive'e söylüyor: ''Kaybeden; kaybetme korkusuyla denemeye dahi cesaret edemeyendir."
Hiçbir denizi sevemedim Şile'nin ki kadar...
Şimdi düşünüyorum da kaç yıl oldu Şile'de denize girmeyeli? En çok sevdiğimi kaçırmışım işte yıllar geçmiş...
Evimizle deniz arasında sadece kumsal vardı, ama yine de denize kavuşmak zordu çünkü kum sıcaktı :)
Her yaşın derdi başka işte.
Annemin benim için aldığı mayolar olaydı. Fosforlu sarı, fuşya hatta kıpkırmızı... Bir sorun olduğunu küçükken de hatırlıyordum çünkü o kadar parlaktım ki insanların gözünü alıyordum. Sonra öğrendim ki ben arkadaşlarımla denize gittiğimde evden beni rahatça seçsinler, görebilsinler diye önlemmiş :)
Bu gece Little Miss Sunshine gecesiydi, bu filmi çok seviyorum. Bazen kaybetmenin bile çok anlamlı olabileceğini ailecek sahnede dans ederek ne güzel gösteriyorlar. Olive benim kahramanlarımdan... Hatta Olive'ın gözlüğünün aynısını aldım, herkes nine gözlüğü dese de ben her seferinde Olive ile aramızda! diyorum...
Hayat hayallerini doldurduğun bir minibüs ve sanırım önemli olan bu hayallerine ulaşmak için yanına kimleri aldığın...
Filmin en dikkat çekici kısmı minicik kızların makyajla nasıl o hale geldikleri. Resmen sinir bozucular, küreğin tersi ile ağızlarına çakma isteği yaratıyorlar. Bu da demek oluyor ki minik kızlar çok güzel büyümüş de küçülmüş rolü yapıyorlar zira öyle olamazlar :)
Bu filmin derin etkisinin bir başka sebebi de dede özlemi. Olive'ın dedesi gibi benim de dedelerimden biri hayatta olsaydı da ben de böyle güzel anılar biriktirebilseydim, onları hatırlasaydım...En azından bir kez maça gidebilseydik...
Bu filmin en güzel cümlesini dedesi Olive'e söylüyor: ''Kaybeden; kaybetme korkusuyla denemeye dahi cesaret edemeyendir."
ne güzel bir yazı olmuş bu böyle, her defasında bu sefer hangi filmi seyretsem kararsızlığına kapılıyorum gelecek sefere little miss sunshine'ı izlicem bakalım :)
YanıtlaSilbu arada bu sözü çok sevdim: "hayat hayallerini doldurduğun bir minibüs ve sanırım önemli olan bu hayallere ulaşmak için yanına kimleri aldığın.."
Mutlaka izleyin derim film bitince içinizi mutluluk kaplayacak, zor günler filmim benim =)
YanıtlaSilumarım sizin minibüsünüzün içi tıklım tıklım sizi sevenlerle dolu olur,
sevgiler:)